Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Αλλά κάθε φορά που ο Βαγγέλης Βενιζέλος μιλάει για τη διαδρομή του αναδύεται μια διαχρονική απορία: θα ήταν αλλιώς τα πράγματα στο ΠΑΣΟΚ και στη χώρα, αν είχε διαχειριστεί διαφορετικά το προσωπικό του τάλαντο στο δημόσιο χώρο;
Δεδομένου ότι η πολιτική ασκείται δια του λόγου, η σαγήνη του δικού του λόγου, θα έδινε άλλη φορά στις εξελίξεις ή απαιτούνταν και άλλες προϋποθέσεις που δεν διέθετε;
Αυτή τη φορά μίλησε στην – εξαιρετική – Νίκη Λυμπεράκη του «Μέγκα». Ενώ όταν «έχει κέφια» ο λόγος του μπορεί να απογειώσει ακόμη και αντικείμενα γύρω του , κατά διαστήματα οι απαντήσεις έφταναν στο μεταμεσονύκτιο κοινό του σαν «βαρέθηκα να απαντάω στα ίδια και τα ίδια».
Πχ στο ερώτημα για τη διακινηθείσα «υποψηφιότητά» του για την προεδρία της Δημοκρατίας, υπονόησε ότι «θα τον στένευε ο ρόλος»- και άρα δεν μετείχε στην τροφοδοσία της συζήτησης. Την άφηνε όμως να σέρνεται, χωρίς αυτό που έκανε ο Καραμανλής στην περίπτωση του: ευχαριστώ, δεν ενδιαφέρομαι.
Ωστόσο, ο Βενιζέλος παραμένει ότι καλύτερο μπορεί να δει κάνεις στην τηλεόραση, αν μιλάμε για πολιτικούς-παρ΄ ότι μόνο ως παραχώρηση, αντιλαμβάνεται την αυτοκριτική.
Ακόμη και όταν αναγνώριζε ως «λάθος» ότι υπέδειξε δημοσίως στον Σαμαρά να αποχωρήσει από την ενεργό πολιτική- το έκανε με, υποδηλούμενο, παράδειγμα του… εαυτό του.
Όταν η Λυμπεράκη τον οδήγησε στην ατραπό για όσα λάθη του «μετάνιωσε» η αντίδραση ήταν «βενιζελική»: έκανε λάθη , που … δεν ήταν λάθη. Με την έννοια ότι τον έβλαψαν προσωπικά, αλλά ωφέλησαν τη χώρα. Η αυτοπεποίθηση του εθνικού κεφαλαίου που συνομιλεί με την Ιστορία, δεν τον εγκαταλείπει ποτέ:
-«Δεν ήξερα όταν ανέλαβα το Υπουργείο Οικονομικών τον Ιούνιο του 2011, ότι θα έχει πολιτικές επιπτώσεις καταστροφικές για εμένα, αντί να διαφυλάξω το προφίλ μου;»- όπως τον συμβούλευαν οι φίλοι του. Η αντί όπως είπε παλιότερα στην Έλλη Στάη: «Να βάλω να προσόντα μου στον τόκο»…
Το λάθος στην αυτοαναφορά των λαθών του Βενιζέλου είναι ότι τα τοποθετεί σε λάθος χρόνο. Το 2011 ήταν αργά: γι’ αυτόν, για το ΠΑΣΟΚ και για τη χώρα. Ο Γ. Παπανδρέου την είχε ήδη οδηγήσει σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και ήθελε κάποιον να κάνει τη λάντζα, σε μια προεξαγγελθείσα κατάληξη.
Τα «ιστορικά» λάθη του, ως πολιτικού, ήταν τρία Το πρώτο στη νεότητά του, όταν ο αντι-παπανδρεισμός , τον απέτρεψε να ακολουθήσει στη γενιά του στο ιδρυτικό ΠΑΣΟΚ. Προσχώρησε δεκαπέντε χρόνια αργότερα – δίκην πολιτικής σταδιοδρομίας.
Το δεύτερο όταν επέτρεψε στον Κ. Σημίτη να παραδώσει, αντικαταστατικά, τα κλειδιά του ΠΑΣΟΚ σε ένα διαμέρισμα στο Κολωνάκι. Αφήνοντας τον Γ. Παπανδρέου «να ασκήσει το κληρονομικό του δικαίωμα για να τελειώνουμε», τελείωσε ο ίδιος και το κόμμα. Και βεβαίως η χώρα – και ας διατείνονται αμφότεροι ότι την «έσωσαν», αλλά τους κόστισε..
Τρίτο λάθος, όταν μετά την «απο-πρωθυπουργοποίηση» του ΓΑΠ τον άφησε να οργανώσει, ατουφέκιστος, τη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ. Με ανοχή στον φραξιονισμό του και απόκρυψη της απογραφής όσων παρέλαβε στο κόμμα.
Αν πολιτική είναι αναμέτρηση προσόντων και πρωτοβουλία αξιοποίησης της ευκαιρίας, οι υποχωρήσεις Βενιζέλου -στην μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου πορεία του ΠΑΣΟΚ – παραπέμπουν σε μια λέξη που χρησιμοποίησε στο «Μέγκα»: μελαγχολία.
