Πριν από οκτώ δεκαετίες, η Δημοκρατική Παράταξη έβγαινε πανίσχυρη και τροπαιούχα από την Εθνική Αντίσταση, αλλά η ηγεσία της τότε Αριστεράς την οδήγησε σε αδιέξοδο και πέρασαν είκοσι χρόνια μέχρι να ανακάμψει.
Το σταλινικό κομματικό ιερατείο της εποχής πίστευε ότι η κοινωνική πλειοψηφία που γιγάντωσε το ΕΑΜ, ανήκε στο – σοβιετόφιλο – ΚΚΕ. Πέφτοντας θύμα της μεταπολεμικής προβοκάτσιας της Δεξιάς και ξένων δυνάμεων, οργάνωσε δικές του προβοκάτσιες: Αποχή στις εκλογές του 1946, εμφύλιος και «το όπλο παρά πόδα» μετά την ήττα.
Η Παράταξη επέστρεψε το 1964, αλλά πραγματική κυβερνώσα δύναμη έγινε το 1981 – με δυναμική που επαναλήφθηκε το 1993 και το 2009, αλλά ο τελευταίος πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ τη χαντάκωσε με το Μνημόνιο και τη διάσπαση του… κόμματός του!
Το ΠΑΣΟΚ έχασε την εκλογική βάση του και ο διπολικός χαρακτήρας του πολιτικού συστήματος, στον όποιο θεμελιώθηκε η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία, κλονίσθηκε.
Αλλά, από το 2012, η δημόσια παρουσία του Τσίπρα, απορρόφησε εκλογικά όσους ψήφιζαν το ΠΑΣΟΚ, όπως το διαμόρφωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου: Φορέα της εγχώριας Κεντροαριστεράς και της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας.
Μόνο εκλογικά. Ποτέ δεν προσχώρησαν στις δομές του ΣΥΡΙΖΑ που έμεινε με λίγες δεκάδες χιλιάδες μέλη και χαμηλές επιδόσεις στην Αυτοδιοίκηση, στον Συνδικαλισμό και στη Νεολαία.
Τα στελέχη δεν διάβασαν ποτέ Ιστορία και πλάσαραν ότι η εκλογική νίκη τους ήταν προϊόν επιρροής «της Αριστεράς». Σαν να ασπάσθηκαν ξαφνικά ο ένας στους τρεις Έλληνες την ιδεολογική υστέρηση του περιθωριακού ως τότε κόμματός τους.
Οι δημοκρατικοί ψηφοφόροι δεν αποδέχθηκαν ως «ηγεσία» αυτά τα στελέχη. Ωστόσο, με το ισχυρό ποσοστό στην ήττα του 2019 έδωσαν προσωπικά στον Τσίπρα – καθώς αυτόν ψήφιζαν και όχι τον παρακμιακό «οργανωμένο ΣΥΡΙΖΑ» – ευκαιρία: Να εδραιωθεί ως φυσικός ηγέτης της Δημοκρατικής Παράταξης, αλλάζοντας το κόμμα του.
Ο πρώην Πρωθυπουργός την έχασε γιατί αναποδογύρισε την – ιστορική – εκλογική συνύπαρξη Κεντροαριστεράς και Αριστεράς και έδρασε ως εκπρόσωπος του μειοψηφικού ΣΥΡΙΖΑ. Και όχι της μεγάλης πλειοψηφίας που τον κατέστησε κυβερνητική δύναμη.
Έτσι επαναλήφθηκε το 1945, με άλλους όρους. Η Παράταξη αποδυναμώθηκε προς όφελος της Δεξιάς, που με τη Ν.Δ. – υπό τον Μητσοτάκη – έγινε κυρίαρχη του παιχνιδιού και παραμένει παρά τα αμαρτήματά της.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ, πλέον, σε πορεία αποδρομής ακόμη και από τη Βουλή, ο νέος επικεφαλής του κατέθεσε πρόταση συμπόρευσης με το ΠΑΣΟΚ. Προβάλλοντας, όμως, το κόμμα του ως ηγεμονική δύναμη και «πραγματική αξιωματική αντιπολίτευση». Όπως ήταν φυσικό, το ΠΑΣΟΚ την απέρριψε.
Σε αυτό το σημείο εκδηλώθηκε μια ενέργεια που παραπέμπει στις πρακτικές του μεταπολεμικού ΚΚΕ: Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Παππάς, φιλόδοξος αλλά «στιγματισμένος», έσπευσε να δείξει τον Ανδρουλάκη ως χειραγωγούμενο από κάποιον που τον «κρατάει από το δεξί πέτο» και του «θέτει βέτο».
Όσοι αναζητούσαν ποιος είχε παρακινήσει τον τέως – νόμιμο – πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στην προβοκάτσια να χαρακτηρίσει τον Ανδρουλάκη «ελεγχόμενο από τον Μητσοτάκη», μάλλον βρήκαν την απάντηση.
Για λόγους που για άλλους είναι παιδαριώδεις και για άλλους σκοτεινοί, ο Παππάς προκάλεσε σκληρή αναμέτρηση ανάμεσα στα δύο κόμματα κατά τρόπο που αποκλείεται να επανέλθει η συζήτηση για συμπόρευσή τους – και είναι προφανές ποιος χαίρεται γι’ αυτό.
Οι όροι για να χαρακτηριστεί η σπουδή του προβοκάτσια, πληρούνται στο ακέραιο. Το ερώτημα είναι εναντίον τίνος εκδηλώθηκε.
