Οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι διαμοιράζουν τα ιμάτια της Ουκρανίας – κλείνοντας τον πόλεμο ως νικητές και υπέρ των συμφερόντων τους. Ο Ζελένσκι υπογράφει ως ηττημένος.
Μαζί του ηττήθηκαν και οι ευρωπαίοι επικεφαλής κρατών και κυβερνήσεων, που τον στήριξαν. Αναμεσά τους και ο ημέτερος Πρωθυπουργός: εμφανιζόταν ως πιονέρος στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» – που ήταν απλώς η απερίσκεπτη πλευρά.
Όσοι υποτάχθηκαν στους Αμερικανούς του Μπάιντεν στο Ουκρανικό, παρέβλεπαν ότι ενδεχομένη πολιτική μεταβολή στις ΗΠΑ, θα φέρει και αλλαγή των συμφερόντων τους – όπως δείχνει η πολιτική των Αμερικάνων του Τραμπ.
Τώρα πρέπει να δώσουν λογαριασμό στους λαούς τους: γιατί τους επιβάρυναν δραματικά με την υπερχρηματοδότηση ενός πολέμου που δεν ήταν δικός τους;
Αντί γι’ αυτό, συνεχίζουν την υποστήριξη στον Ζελένσκι -τον οποίο δεν στηρίζει ούτε το ουκρανικό κοινοβούλιο- και αποδυναμώνουν την Ευρώπη τοποθετώντας τη στη μειοψηφία του Συμβουλίου Ασφάλειας του ΟΗΕ.
Σ’ αυτό το σκηνικό οι εκλογές στη Γερμάνια έφεραν στο τιμόνι της χειρότερη ηγεσία από την προηγουμένη – αφού ήδη ρέπει στον τυχοδιωκτισμό.
Ο νέος Καγκελάριος Φρίντριχ Μερτς -ακραία συντηρητικός, πολέμιος της Μέρκελ, που τον είχε στο περιθώριο και αιθεροβάμων- πριν καν αναλάβει, τοποθετεί, εκτός από τη χώρα του και την κοινοτική Ευρώπη, στη λάθος πλευρά: κόντρα και στον Τραμπ και στον Πούτιν.
Πώς γίνεται να σταματήσει ο πόλεμος, αν συνεχιστεί η καταγγελία του ενός εμπόλεμου – που έχει και το πάνω χέρι πλέον; Αν οι Ευρωπαίοι συνεχίσουν τον δικό τους πόλεμο με τη Ρωσία, πώς ακριβώς περιμένουν να αντιδράσουν οι πολίτες των χωρών τους;
Ο Μερτς αναγγέλλει εξοπλισμό της Ευρώπης, ώστε «να αποκτήσει τη δική της άμυνα» -ακόμη και… εκτός ΝΑΤΟ- για «να επιτύχουμε την ανεξαρτησία μας από τις ΗΠΑ».
Συναγωνίζεται τη φον ντερ Λάιεν, που συνεχίζει την εξαπάτηση με τη δήθεν ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση μιας από τις πιο διεφθαρμένες χώρες του πλανήτη, που είναι πλέον και κατεστραμμένη.
Κοινοτικός εξοπλισμός, χωρίς κοινοτική άμυνα και εξωτερική πολιτική δεν νοείται. Και ούτε θα υπάρξουν αν δεν εξελιχθεί η Ένωση σε Ομοσπονδία. Αυτή τη στιγμή όμως, καμία χώρα δεν έχει εκχωρήσει αντίστοιχες αρμοδιότητες.
Άρα, υλοποιούμενο το σχέδιο Μερτς, θα καταλήξει κάθε χώρα να εξοπλίζει τον εαυτό της. Σ’ αυτό το πλαίσιο ο υπερεξοπλισμός της Γερμανίας, δεν είναι καλή ιδέα.
Επιπλέον: από ποιους προϋπολογισμούς θα χρηματοδοτηθεί ο εξοπλισμός; Από τον κοινοτικό, που ήδη στερεί πόρους από τις κοινοτικές πολιτικές, στρέφοντας τις κοινωνίες κατά της ευρωπαϊκής ιδέας;
Ή από τους εθνικούς – που γονάτισαν με τις ενισχύσεις στον Ζελένσκι; Ήδη σε πολλές χώρες, η περικοπή κοινωνικών δαπανών, ρίχνει νερό στον μύλο της ακροδεξιάς – που δεν κρύβει τις αντικοινοτικές επιδιώξεις της.
Και έναντι ποιων θα εξοπλιστεί η Ευρώπη; Έναντι των Αμερικανών – σαν να προετοιμάζεται για διατλαντικό πόλεμο; Το άκρον άωτον του παραλογισμού.
Οι αναμετρήσεις της με τις ΗΠΑ, πρέπει να κλιμακωθούν στα πεδία της οικονομίας, της καινοτομίας και της τεχνολογίας – όπου θα υστερήσει περισσότερο, αν μετακινήσει επενδύσεις σε εξοπλισμούς.
Έναντι της Ρωσίας; Αντέχει να στερηθεί οριστικά τους ενεργειακούς πόρους της, που έδιναν άνθιση στην ευρωπαϊκή βιομηχανία. Είναι λογικό να εγκαταλειφθεί το όραμα των ιδρυτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για «Ευρώπη από το Γιβραλτάρ ως το Ουράλια»;
Αντί για επιδίωξη ενσωμάτωσης της Ρωσίας στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική άμυνας -και άλλες συγκλίσεις μαζί της- είναι φρόνιμο να οργανωθεί η προετοιμασία για νέο μεγάλο πόλεμο σε Ευρωπαϊκό έδαφος; Όταν το βασικότερο κίνητρο για την ενωμένη Ευρώπη, ήταν η διαρκής ειρήνη;
Με αυτά τα δεδομένα η διάθεση του Κυριάκου Μητσοτάκη, να ευθυγραμμιστεί, εκ των προτέρων, με τον Μερτς, προσθέτει ένα ακόμη λάθος στην -ήδη αποτυχούσα σε όλα τα μέτωπα- εξωτερική πολιτική του.
