Τι ακριβώς είναι η «διάκριση των εξουσιών» στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία, αναφέρεται ρητά στο άρθρο 26 Συντάγματος και τι σημαίνει ο όρος «ανεξαρτησία των δικαστών», περιγράφεται στο άρθρο 87.
Ποιες -πρέπει να- είναι οι σχέσεις των δικαστών με την πολιτική τάξη, ορίζεται ευκρινώς με το άρθρο 29: «Απαγορεύονται απολύτως στους δικαστικούς λειτουργούς οι οποιασδήποτε μορφής εκδηλώσεις υπέρ ή κατά πολιτικού κόμματος». Οίκοθεν νοείται πως ό,τι ισχύει για κόμματα, ισχύει και για τους αρχηγούς τους.
Αυτά τα απλά συνταγματικά δεδομένα παραβίασε η πρώτη εισαγγελέας της χώρας, σχολιάζοντας εγγράφως μια «πρόσφατη τοποθέτηση πολιτικού αρχηγού» -όπως περιγράφει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτη Φάμελλο. Που ρώτησε στη Βουλή: «Γιατί είχε βιαστεί η κυρία Αδειλίνη να αποκλείσει κάθε συσχέτιση της εξαφάνισης του γιου της εισαγγελέως Εφετών Λάρισας, με τα καθήκοντά της κυρίας Καλογήρου;».
Δεν έχει σημασία αν η Γεωργία Αδειλίνη αποδίδει ανακριβώς την τοποθέτησή του σε «αναπαραγωγή αντίστοιχων αναρτήσεων ανωνύμων, κυρίως, διαδικτυακών κηνσόρων». Η υπέρβαση των εσκεμμένων από την πλευρά της είναι ότι ενεπλάκη σε διάλογο με έναν πολιτικό αρχηγό -χωρίς να δικαιούται.
Εάν ο Φάμελλος έθιξε τη θεσμική της υπόσταση -η κρίση επί της νομικής της λειτουργίας είναι δικαίωμά του- όφειλε να διαβιβάσει -δια της υπηρεσιακής οδού- το ζήτημα στον υπουργό Δικαιοσύνης, ώστε να κρίνει για τα περεταίρω.
Η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου δείχνει ως προέκταση του κυβερνητικού μηχανισμού
Η ουσία για την υπηρεσιακή εκτροπή της -δεν ήταν όσα της απάντησε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ένας άλλος θεσμικός παράγοντας στην αλυσίδα απονομής Δικαιοσύνης: ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, Δημήτρης Βερβεσός.
Κρίνει ότι με τη δήλωσή της «διαλέγεται και απαντά σε αρχηγό κοινοβουλευτικού κόμματος», δημοσιοποιώντας μάλιστα «το περιεχόμενο ιδιωτικής επικοινωνίας της με τη μητέρα του θανούντος» -πριν καν βρεθεί σορός του άτυχου Βασίλη Καλογήρου.
Ως εκπρόσωπος του δικηγορικού κόσμου διερωτάται: «Για ποιο λόγο το έκανε και σε ποιες διατάξεις του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας στηρίζεται η δημόσια παρέμβαση της κυρίας εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, ώστε να της δίδει έρεισμα νομιμότητας;».
Ανατρέχοντας σε προηγούμενες δηλώσεις των δυο κυρίων που έχουν το τοποθετηθεί από την κυβέρνηση Μητσοτάκη επικεφαλής της πολιτικής και ποινικής Δικαιοσύνης, βάζει το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων:
- «Ενισχύουν τον προβληματισμό για την εμπιστοσύνη των πολιτών στη λειτουργία της Δικαιοσύνης και τροφοδοτούν επικίνδυνα όσους επιθυμούν να πλήξουν το κύρος και την ανεξαρτησία της».
Ευτυχώς δεν υπήρξε νέα απάντηση στις αιτιάσεις του -σαν αυτή που πήρε ο Αλέξης Τσίπρας, όταν μιλώντας στη Βουλή, είδε την κυρία Αδειλίνη να αποχωρεί σε ένδειξη ενόχλησης για την κριτική του στη Δικαιοσύνη.
Η χώρα δεν έχει ισχυρή παράδοση πραγματικής ανεξαρτησίας των δικαστικών λειτουργών έναντι της εκτελεστικής εξουσίας. Αλλά, κάποιοι τουλάχιστον -σαν τον εισαγγελέα Παύλο Δελαπόρτα και τον ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη- έχουν κάνει τη Δικαιοσύνη υπερήφανη.
Κόντρα στις παρεμβάσεις και τις απειλές της τότε κυβερνητικής εξουσίας, τίμησαν το αξίωμά τους στο ακέραιο. Αλλιώς η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη, από τους παρακρατικούς της εποχής, θα περνούσε ως… τροχαίο ατύχημα.
Τι συγκρίνουμε τώρα… Επί των ημέρων της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, πρώτα με τον Ισίδωρο Ντογιάκο και τώρα με τη διάδοχό του, η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου δείχνει ως προέκταση του κυβερνητικού μηχανισμού.
Ούτε με προηγούμενες κυβερνήσεις υπήρχαν εγγυήσεις ανεξαρτησίας στο μαρμάρινο μέγαρο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Αλλά, τουλάχιστον αρκετοί από όσους βρέθηκαν στους πιο ψηλούς θώκους του, τηρούσαν τα προσχήματα.
Η δημόσια παραβίασή τους ρίχνει τη Δικαιοσύνη πιο χαμηλά στη συλλογική συνείδηση -από όπου έχει εξαφανιστεί η παλαιά εγγραφή: «Υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας».
