Δεν θα τον ξεχάσουν στο ΠΑΣΟΚ αυτόν τον Οκτώβριο. Μια βροχή από χρυσόσκονη έβαλε πρόωρα το μουντό κτίριο της οδού Χαρ. Τρικούπη 50, στο – αναμενόμενο – χριστουγεννιάτικο ντεκόρ της Αθήνας.
Δεν είναι έργο του δημάρχου Δούκα – για να διασκεδάσει την πίκρα της ήττας του. Οι μάγοι που έφεραν τα δώρα, σε έναν καθόλου νεογέννητο πολιτικό αρχηγό, είναι ντυμένοι δημοσκόποι.
Άλλος φέρνει το ΠΑΣΟΚ κοντά στο 20%, άλλος την κορυφαία δημοφιλία στη χώρα στον Νίκο Ανδρουλάκη κι ο τρίτος τον βρίσκει χάρμα με τη στολή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης – ώρα να προβάρει την πρωθυπουργική.
Δεν έκανε τίποτε ιδιαίτερο – ακόμη τουλάχιστον – για να απολαμβάνει τόση γενναιοδωρία. Κέρδισε ένα νεόκοπο αντίπαλο, μια εξαφανισμένη που προκαλεί υπόνοιες με την επιστροφή της και κάποιον που είχε ξανακερδίσει.
Πιο εύκολο και από το 2021, όταν είχε νικήσει αυτόν που διέλυσε το ΠΑΣΟΚ – και τη χώρα – κι έναν άλλον με ποινική δίωξη για δωροδοκία στην καμπούρα του.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι ο ίδιος άνθρωπος και ο ίδιος πολιτικός, για τον οποίο μετά της ευρωεκλογές η εσωκομματική κομπανία ζητούσε να αντικατασταθεί ως «λίγος». Τι άλλαξε και έγινε «πολύς»;
Οι φίλοι του ελπίζουν να αντιλαμβάνεται ως που φτάνει ο ίσκιος του και να μην πάρει μεγαλύτερο καλάμι. Σοφό. Κάθε τυρί έχει και τη φάκα του.
Υπάρχουν ιστορικά προηγούμενα. Ο Σαμαράς το 1993, ο Τσίπρας το 2008, ο Αβραμόπουλος παλιότερα, έλαβαν δημοσκοπικούς μποναμάδες – αλλά δεν είχαν το λαχταριστό αντικείμενο του πόθου τους μέσα.
Πίσω από τα πρόωρα μελομακάρονα που στέλνουν οι ραβδοσκόποι στο ΠΑΣΟΚ, υπάρχουν οι πραγματικές δυσκολίες για τον Ανδρουλάκη – που θα κρίνουν και την δεύτερη θητεία του στην ηγεσία.
Την πιο κρίσιμη συμβουλή έδωσε ο τίτλος του iEidiseis.gr σε ρεπορτάζ του Μιχάλη Χαριάτη: «Το ΠΑΣΟΚ έγινε δεύτερο κόμμα – Επόμενο στοίχημα να γίνει δεύτερος πόλος εξουσίας». Αυτή τη στιγμή δεν είναι. Οι εκλογές γίνονται με ψήφους, όχι με «πίτες» και «κολώνες» δημοσκοπήσεων.
Πρώτα πρέπει να αναλύσει τις συνθήκες που διαμορφώνονται στον «χώρο» μετά την επικράτηση του. Ο βίος με τους ανταγωνιστές του δεν θα είναι ανθόσπαρτος. Έτσι συμβαίνει στα κόμματα. Ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε ενεργούς εσωκομματικούς αντιπάλους. Παρά τη σφραγίδα του ιδρυτή, το φωτοστέφανο της Αλλαγής και την τεράστια προσωπικότητά του.
Ύστερα να προβληματιστεί για τη δημοσκοπική άνοιξη που δείχνει το ΠΑΣΟΚ να ανθίζει, πριν πέσει καν μια ψιχάλα. Οφείλεται στην κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ; Στην αποτυχία του Μητσοτάκη; Σε επιφοίτηση σ’ ένα τμήμα του εκλογικού σώματος που δεν είχε εκτιμήσει επαρκώς τις μεταμνημονιακές φιγούρες του κόμματος;
Μην είναι ο εντυπωσιασμός του αποτελέσματος της κάλπης – όπως και το 2021; Μην είναι απλώς ένα φαντεζί περιτύλιγμα για άσκηση πίεσης στον Μητσοτάκη; Μην είναι οι κάμποι, μην είναι τ’ άπαρτα ψηλά βουνά, που έλεγε ο ποιητής;
Εκ των πραγμάτων πάντως, για πρώτη φορά από το 2012 το ΠΑΣΟΚ μπορεί να γίνει «αφεντικό» στον χώρο της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Αλλά δεν υπάρχουν εγγυήσεις ότι η δημοκρατική αντιπολίτευση μπορεί να γίνει αφεντικό στην πολιτική σκηνή της χώρας.
Προς το παρόν το κρίσιμο για τον Ανδρουλάκη είναι να αποφασίσει αν είναι πρόεδρος κόμματος ή συντονιστής ομοσπονδίας. Και μετά, πού μπορεί να βάλει τον πήχη – για να μην την πατήσει όπως στις ευρωεκλογές.
Ωραίες οι δοξολογίες των δημοσκόπων. Αλλά η πραγματική πολιτική έχει ζόρια και συχνά σου κτίζουν στην άμμο παλάτια. Ή αλλιώς: για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…
