«Ένας πρόεδρος δεν έπρεπε να τα λέει αυτά». Ήταν ο τίτλος βιβλίου στη Γαλλία το 2016 για τον Φρανσουά Ολάντ.
Αν κάποιος γράψει κάτι αντίστοιχο για την ημέτερη Κατερίνα Σακελλαροπούλου, πρέπει να προσθέσει: «και αυτά δεν πρέπει να τα κάνει…».
Η κυρία δίνει διαρκώς λαβές για αρνητικά σχόλια, ως προς τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον ρόλο της.
Η διαρκώς επιδεινούμενη δημοφιλία της αναδεικνύει ότι η κοινή γνώμη αποστρέφεται το μοντέλο αρχηγού κράτους που λειτουργεί σαν κυβερνητική προέκταση.
Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου το κάνει χειρότερο: λειτουργεί ως οικεία της οικογένειας Μητσοτάκη.
Έστειλε το μήνυμα μετά την εκλογή της, όταν δείπνησε δημοσίως, μετά συντρόφων, με τον Πρωθυπουργό.
Το επανέλαβε στην πρόσφατη κυβερνητική ορκωμοσία: πέρα από κάθε όριο πρωτοκόλλου… ασπάσθηκε τα τρία παιδιά του πρωθυπουργικού ζεύγους!
Μια παρέα είμαστε.
Ο Μητσοτάκης την έχει κατ’ ουσίαν υπό περιορισμό – όπως δείχνει το ισχνό πρόγραμμα επισκέψεών της στο εξωτερικό και οι ελεγχόμενες παρεμβάσεις στα ελληνοτουρκικά – μετά από κάποιες γκάφες.
Ουδέποτε της ζήτησε να συγκαλέσει το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, παρότι υπήρξαν σοβαροί λόγοι – επειδή δεν της εμπιστευόταν τη διαχείρισή του, όπως εγράφη.
Παρ’ όλα αυτά, η Πρόεδρος κινείται σαν επιπλέον υπουργός του – και σαν να μην υπάρχει αντιπολίτευση στη χώρα.
Με εμφανή επιδίωξη μιας δεύτερης θητείας – υπό το γνωστό σόφισμα «δεν είμαι δέσμια της καρέκλας» – έδωσε συνέντευξη σε φιλοκυβερνητική εφημερίδα.
Καθ΄ υπέρβαση του ρόλου της, προσφέρει στην κυβέρνηση υπεράσπιση, για το μεγαλύτερο σκάνδαλο της θητείας της, που διέσυρε η ώρα στην υφήλιο: τις υποκλοπές.
Συνδέοντας την πρωτοβουλία της με την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας αποφάνθηκε αβασάνιστα, αλλά με προφανή στόχευση:
-«Παρά τις αλλεπάλληλες κρίσεις, η Δημοκρατία στην Ελλάδα έμεινε αλώβητη…».
Πόσο αλώβητη μένει μια Δημοκρατία όταν η κυβέρνηση, με προσωπική εμπλοκή του Πρωθυπουργού, παρακολουθεί – δια της εθνικής αντικατασκοπείας – υπουργούς, στρατηγούς, δημοσιογράφους, πολιτικούς αντιπάλους της και πολίτες;
Δεν γνωρίζει η Πρόεδρος ότι οι υποκλοπές προκάλεσαν θεσμική αναστάτωση στη χώρα;
Ότι η κυβέρνηση και ο, απελθών, εισαγγελέας του Αρείου Πάγου συνέπραξαν στη συγκάλυψη, ακόμη και με διώξεις κατά της ανεξάρτητης Αρχής που ερευνούσε το σκάνδαλο;
Δεν έμαθε ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, διεθνείς οργανισμοί, μεγάλα ΜΜΕ και φορείς υπεράσπισης του κράτους Δίκαιου ερευνούν τις κυβερνητικές πράξεις που το υπονομεύουν;
Της διαφεύγει ότι η υπόθεση βρίσκεται στη Δικαιοσύνη – και αυτό επικαλείται η κυβέρνηση για να αποφύγει τις απαντήσεις που οφείλει;
Για να ακριβολογούμε: λιμνάζει στη Δικαιοσύνη.
Επειδή η έρευνα Ντογιάκου παρασίτεψε και πρέπει να ανακοινωθεί – προφανώς… απαλλακτικό- πόρισμα, η προεδρική σπουδή να βγάλει «αλώβητη» τη Δημοκρατία, ισούται με πράξη οιονεί συνενοχής, στη συγκάλυψη των τραυμάτων που της προκάλεσε το σύστημα Μητσοτάκη.
