Έριξε τον πατέρα για το Μακεδονικό. Θα ρίξει και τον γιό για τα ελληνοτουρκικά; Δεν δείχνει να το πάει εκεί. Ανατρέπεις κάποιον για να πάρεις τη θέση του. Αν πιστεύει πως έχει πιθανότητες όλα παίζουν.
Πάντως οι δυο σχολές ίντριγκας στη ΝΔ βρίσκονται πάλι αντιμέτωπες.
Μέχρι στιγμής το σκορ είναι 2-1 υπέρ του Σαμαρά. Τέλειωσε τον πατέρα Μητσοτάκη, τελείωσε τη Ντόρα, τον τέλειωσε ο Κυριάκος. Αλλά είναι της «αντρικής σχολής» και δεν θα τον τελειώσει το δημιούργημά του.
Ο Σαμαράς θεωρεί πως είναι ο κατασκευαστής της ανέλιξης του σημερινού Πρωθυπουργού. Δεν έχει άδικο. Πριν από αυτόν ο νεότερος Μητσοτάκης ήταν απλώς ο υιός του πατρός που κληρονόμησε μια έδρα στη Β Αθήνας. Ως εκεί.
Ο Σαμαράς τον έβαλε στην κυβέρνηση για να ταπεινώσει τον γέρο Μητσοτάκη -που αναγκάσθηκε πράγματι να δώσει το χέρι του σ΄ αυτόν που τον ανέτρεψε- και ως λόγο να μην δώσει στη Ντόρα υπουργείο.
Τα κατάφερε και τα δυο. Όταν αναγκάσθηκε να παραιτηθεί σκέφθηκε τον Κυριάκο για να καλύψει το κενό της προσωρινής απουσίας του : Ήταν βέβαιος ότι θα επιστρέψει. Το θεωρούσε ακίνδυνο ευλόγως: στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της οποίας δεν είχε ούτε έναν βουλευτή εκείνη την περίοδο.
Έτσι τον έκανε και αρχηγό της ΝΔ. Το σύστημα Σαμαρά τίναξε στον αέρα τις πρώτες εκλογές που έπαιρνε με άνεση ο Μεϊμαράκης. Έτσι έδωσε χρόνο στον Κυριάκο. Στρατολογώντας τον Άδωνι ως «λαγό» του, έδωσε στην άκρα ΝΔ και το σύνθημα υπέρ του.
Δεν έβαλε απλώς κάποιον να του κρατάει ζεστή τη θέση, αλλά νίκησε και τους καραμανλικούς.
Λάθος εκτίμηση. Ο πρώην υπουργός του δεν ήταν ο looser που περίμενε. Επένδυσε δικά του κεφάλαια και νίκησε τον Τσίπρα. Κι ύστερα ήλθαν οι μέλισσες.
Λέγεται ότι υπήρξε «ντιλ» για μεταξύ τους. Ποσόστωση ανθρώπων του Σαμαρά στην κυβέρνηση και ο ίδιος να αποσυρθεί στις Βρυξέλλες ως επίτροπος και πιθανόν αντιπρόεδρος στην Κομισιόν.
Ο Μητσοτάκης έριξε το όνομα. Αλλά σηκώθηκαν και οι πέτρες στην κοινοτική Ευρώπη. Δεν ήθελαν στο Κολέγιο κάποιον να τους λέει ότι «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική».
Έτσι άνοιξε η τύχη του Μαργαρίτη Σχοινά, καθώς στη ΝΔ δεν υπήρχε ούτε ένας που να είχε ταχθεί υπέρ της Συμφωνίας. Πλην του Αβραμόπουλου , τον οποίο ο Κυριάκος δεν ήθελε για άλλους λόγους..
Ο Σαμαράς περίμενε να τον προτείνει για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ώστε να εκδικηθεί και τον συμπατριώτη του Προκόπη Παυλόπουλο. Αλλά ο Κυριάκος πίστευε ότι ξεχρέωσε με τη στήριξη που του παρείχε στη Νοβάρτις – και ας ανέφερε μόνο τον Πικραμένο στη Βουλή ως δικαιούχο της συγγνώμης του Τσίπρα.
Άλλωστε δεν σκόπευε να βάλει κεχαγιά στο κεφάλι του. Προφασίσθηκε ότι δεν θα τον ψήφιζε άλλο κόμμα – ίσως και η ΝΔ είχε διαρροές-με διαρροές ίσως-και ο Βενιζέλος δεν ήταν στην Βουλή. Έτσι τον έστειλε στη σύνταξη στα 68 του.
Ο Σαμαράς συνειδητοποίησε ότι υπήρξε θύμα των θυμάτων του. Απείχε στην προεδρική εκλογή, κατέβασε δική του πλατφόρμα στο συνέδριο , ανασύνταξε τις δυνάμεις του και άρχισε να παίζει το τελευταίο χαρτί του: Τους «πατριώτες» βουλευτές που δεν θα ψηφίσουν τις Συμφωνίες με τη Β. Μακεδονία, την ομάδα του στο υπουργικό συμβούλιο.
Σε δυο ανασχηματισμούς ο Μητσοτάκης δεν τους πείραξε, ξέροντας πως με την απομάκρυνσή τους διαμόρφωνε ο ίδιος τον πυρήνα της ανατροπής του.
Τα ελληνοτουρκικά διευρύνουν το γήπεδο του Σαμαρά. Μαζί με το Μακεδονικό είναι προνομιακό πεδίο για κάποιον που πιστεύει ότι αποτελεί μετεμψύχωση ηρωικών μορφών του εθνικού παρελθόντος.
Με τη συνέντευξη του στην «Καθημερινή», παραμονή των διερευνητικών εντολών , δείχνει ότι η αναμέτρηση ίντριγκας με το Μητσοτακέικο παραμένει ενεργή.
