Τις δραματικές στιγμές που έζησε στη -βαριά χτυπημένη από τον σεισμό- Τουρκία περιέγραψε το πρωί της Πέμπτης (16/2) η Χριστίνα Ρίτσου, μέλος της Επίλεκτης Ομάδας Ειδικών Αποστολών (ΕΠΟΜΕΑ). «Εμείς βγάλαμε από τα συντρίμμια, δυστυχώς τρεις νεκρούς ανθρώπους, έναν ηλικιωμένο και δύο παιδιά, ήρθαμε σε απόλυτη επαφή με τον πόνο των συγγενών τους, οι οποίοι κλαίγανε και μας αγκάλιαζαν, γιατί έστω και έτσι μπορέσαμε να ανασύρουμε τις σορούς», ανέφερε μεταξύ άλλων.
Ειδικότερα, όπως ανέφερε στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 από το πλοίο της επιστροφής στον Πειραιά, «ήμασταν από το περασμένο Σάββατο και μόλις φτάσαμε, πήγαμε αμέσως στον καταυλισμό των Ηνωμένων Εθνών όπου μας περίμεναν και με το που αφήσαμε τα πράγματά μας, ούτε καν στήσαμε τις σκηνές στις οποίες μέναμε. Φύγαμε αμέσως για να πάμε στο πεδίο μόλις μας δόθηκαν τα στίγματα όπου έπρεπε να πάμε για να συνδράμουμε. Συγκεντρωθήκαμε με τα έξι οχήματά μας, 35 άτομα και πήγαμε να βοηθήσουμε».
«Δεν περιγράφεται η κατάσταση»
«Ξεκινήσαμε γνωρίζοντας ότι θα πηγαίναμε μαζί με την ΕΜΑΚ να βοηθήσουμε και να συνεργαστούμε αλλά τελικά όταν φτάσαμε στο πεδίο, επειδή η κατάσταση είναι απερίγραπτη, μας είπαν ότι κάθε ένας εθελοντής είναι πολύτιμος, θα πάτε σε κάποιο άλλο σημείο, θα δράσετε αυτόνομα και έτσι χωριστήκαμε. Συζητάμε τώρα για μία πόλη που δεν υφίσταται πια, συντρίμμια παντού και κάτω από αυτά τα συντρίμμια υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι» συνέχισε η κ. Ρίτσου και εξέφρασε την ευχή να μην υπάρξει ξανά τέτοια καταστροφή.
«Η κατάσταση είναι θλιβερή. Ο πόνος στα μάτια των ανθρώπων και η απελπισία. Το κρύο. Δεν περιγράφονται. Είναι σκηνές οι οποίες σε εμάς έχουν καταγραφεί» ανέφερε χαρακτηριστικά.
Τους στοιχειώνει η μυρωδιά του θανάτου
Σύμφωνα με την ίδια, στη μνήμη των εθελοντών της ΕΠΟΜΕΑ έχει μείνει ανεξίτηλη η μυρωδιά του θανάτου. «Εκεί που βρισκόμασταν, όλες οι αισθήσεις μας ήταν στο 100% της λειτουργίας τους και κυρίως η όσφρηση, πιστεύω ότι είναι κάτι που δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. Οτιδήποτε μπορεί να πλησιάζει έστω και λίγο αυτό, αυτήν τη μυρωδιά, μας ανακαλεί αυτό που ζήσαμε, γιατί βρεθήκαμε πραγματικά κατάματα με τον θάνατο και με τον πόνο» είπε χαρακτηριστικά η κ. Ρίτσου.
Όπως περιέγραψε η κ. Ρίτσου, η αποδοχή, η αναγνώριση της βοήθειας και η ευγνωμοσύνη που εξέφρασαν οι πληγέντες από τον σεισμό, ήταν συγκλονιστική.
«Μας σταματούσαν στον δρόμο για να μας ευχαριστήσουν»
«Από τον δρόμο που μας βλέπανε να περνάμε, σταμάταγε ο κόσμος, κατέβαινε από τα αυτοκίνητα, μας ευχαριστούσε, έκαναν ένα νόημα βάζοντας το χέρι πάνω στην καρδιά για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους. Όταν φτάσαμε πια στο πεδίο, στα μάτια τους έβλεπες ένα φως, μια ελπίδα, γιατί τελικά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Δεν υπήρξε ένας που είτε είχε χάσει κάποιον είτε όχι, να μην έρθει να μας ευχαριστήσει. Και καθώς φεύγαμε τώρα, σταματούσαν στον δρόμο να μας ευχαριστήσουν. Αυτοί οι άνθρωποι μας είδαν ως σανίδα σωτηρίας. Και αναγνώριζαν ότι η επίλεκτη ομάδα είναι εθελοντική, δηλαδή γνώριζαν λίγο ή πολύ, ότι εμείς αφήσαμε πίσω όλη μας την ζωή, τις οικογένειές μας, την καθημερινότητά μας, για να πάμε γι’ αυτό που τελικά θέλουμε να κάνουμε και γραφτήκαμε στην επίλεκτη ομάδα γι’ αυτόν τον λόγο για να πάμε να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπο με μοναδική μας ικανοποίηση αυτού του είδους τις εκφράσεις ευγνωμοσύνης και χαράς μέσα στον πόνο. Γιατί παρότι ανασύραμε τρία άτομα νεκρά, δύο παιδιά και έναν ηλικιωμένο, ακόμα και αυτό για τον συγγενή τους, έβαλε τα κλάματα, μέχρι την τελευταία στιγμή που φεύγαμε, ο συγκεκριμένος κύριος μας αγκάλιαζε και μας έλεγε ευχαριστώ».
