Αναφερόμενος στη στελέχωση της Πατριαρχικής Αυλής και των Επαρχιών του Οικουμενικού Θρόνου με νέους και μορφωμένους κληρικούς, ο Παναγιώτατος επισήμανε: «Το ιδεώδες θα ήταν βέβαια να επαναλειτουργήσει η Σχολής της Χάλκης, αυτή που έδωσε τόσα στελέχη στην Εκκλησία, στη δική μας την Εκκλησία και σε άλλες αδελφές Αυτοκέφαλες Εκκλησίες. Κατά τα 127 χρόνια της λειτουργίας της, έδωσε περίπου χίλιους αποφοίτους, εκλεκτά στελέχη εις τη διακονία της Εκκλησίας και του λαού του Θεού, και το 1971, ξαφνικά, άδικα, αυθαίρετα, μας την έκλεισαν οι εφ’ ημάς τεταγμένες Αρχές και παρά τις προσπάθειές μας, τις προσευχές μας, παρά τις υποσχέσεις και τις ελπίδες που μας έδωσαν κατ’ επανάληψη, δεν εννοούν να κάνουν το αποφασιστικό βήμα και να μας δώσουν την ποθητή άδεια για να ανεβούμε και πάλι στον Λόφον της Ελπίδος, να έρθουν μαθηταί, να κρούσει ο κώδων της Σχολής, να ανάψουν τα φώτα των κοιτώνων και των σπουδαστηρίων και των παραδόσεων.
Εμείς δεν θα παύσωμε να προσευχόμεθα και να επιμένουμε και να προσπαθούμε να επαναλειτουργήσει η Σχολή μας, διότι το θεωρούμε αναφαίρετο δικαίωμά μας. Όταν στην Τουρκία υπάρχουν πάρα πολλές μουσουλμανικές Θεολογικές Σχολές, με ποια λογική και με ποιο αίσθημα δικαίου δεν μπορούν να έχουν και οι χριστιανοί πολίται της Τουρκικής Δημοκρατίας μία δική τους Θεολογική Σχολή; Δεν θέλουμε περισσότερες, ούτε κάποια καινούργια, θέλουμε αυτή που είχαμε και πρέπει να ανοίξει ξανά. Και τότε όλοι θα έρθουν και θα ανεβούμε μαζί εις τον Λόφον της Ελπίδος, να δούμε τις ελπίδες μας πραγματοποιημένες και να υποδεχθούμε τους νέους μαθητές. Να εύχεσθε όλοι, αδελφοί και τέκνα, γι’ αυτή τη μεγάλη ημέρα και επιφανή, την οποία χρόνια τώρα περιμένουμε, με δάκρυα και με προσευχή. Αλλά, και από την άλλη πλευρά, και με αγανάκτηση γι’ αυτή την κατάφωρη αδικία που μας γίνεται επί μισό αιώνα σχεδόν, χωρίς να βρίσκουν ανταπόκριση οι προσδοκίες και οι προσευχές μας».
