Το φετινό Πάσχα έχει λόγω της πανδημίας και των περιορισμών και απαγορεύσεων που επιβλήθηκαν για τον περιορισμό της διασποράς του κορονοϊού, έναν άλλον συμβολισμό. Όλοι μας, ζούμε τα Πάθη. Μετά τα Πάθη όμως, ακολουθεί η Ανάσταση, η αναγέννηση κι αυτό το νόημα, αυτός ο συμβολισμός είναι εν μέσω της νέας αυτής συνθήκης, πιο έντονος και προφανής από ποτέ.
Τι στερούμαστε, πολεμώντας έναν «αόρατο εχθρό»; Και πόσο χαμένοι είμαστε τελικά, όταν αυτά που χάνουμε, τα «θυσιάζουμε», γιατί το διακύβευμα είναι η ίδια η ζωή; Η δική μας ζωή, η ζωή των αγαπημένων μας ανθρώπων…
Η Dr. Χριστίνα Αντωνοπούλου, Ph.D., Επίκ. Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αθηνών, Δικαστηριακή Ψυχολόγος, Ψυχολόγος – Κοινωνιολόγος, μιλά στο iEidiseis.gr, για όσα είχαμε ξεχάσει, τρέχοντας να προλάβουμε την καθημερινότητα κι όσα υπό τις νέες συνθήκες, είναι ευκαιρία να ανακαλύψουμε, ώστε να βγούμε τελικά νικητές.
Η κυρία Αντωνοπούλου αναφέρεται στην αδυναμία που αισθανόμαστε, μπροστά σε έναν αόρατο εχθρό, από τον οποίο καλούμαστε να προφυλαχτούμε και τον οποίο καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Όπως είπε, αν δεν τον είχαμε νιώσει, με τη βοήθεια των ειδικών, που εξηγούν την πραγματικότητα και τη σοβαρότητα της κατάστασης, δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε, τι είναι αυτός ο εχθρός.
«Προσπαθούμε να αξιολογήσουμε το αποτέλεσμα αυτής της μάχης και έτσι γίνεται αντιληπτός ο αόρατος εχθρός», λέει χαρακτηστικά και προσθέτει:
«Αν δεν υπήρχαν οι ειδικοί, που βγαίνουν και μας λένε τι συμβαίνει και μας δίνουν τις πληροφορίες, δεν θα μπορούσαμε να πειθαρχήσουμε τόσο, ώστε να τον αντιμετωπίσουμε. Δεν θα μπορούσαμε να πιστέψουμε τίποτα, θα ήμασταν σε μία άλλη διάσταση. Με αυτόν τον τρόπο όμως, έχοντας τις απαραίτητες πληροφορίες, μπορούμε και συμβάλουμε στην καταπολέμησή του».
«Ζούμε το Πάσχα, είναι η περίοδος των Παθών και μετά τα Πάθη υπάρχει η Ανάσταση. Και με τον τρόπο αυτόν, συμβάλλουμε όχι μόνο στα Πάθη, αλλά και στην Ανάσταση. Και μαθαίνουμε να είμαστε συνειδητοποιημένοι, ώστε να βιώσουμε την Ανάσταση και το θαύμα της αναγέννησης, που ακολουθεί μετά την Ανάσταση. Το θέμα είναι, τι στερούμεθα και γιατί νιώθουμε την ανάγκη, να παραβιάσουμε τους κανόνες. Δεν είναι τόσο σημαντικό, να μην έχεις αρνί ή να μην πας στο χωριό. Σημαντικό είναι, αυτοί που αγαπάς να μην είναι ζωντανοί. Αν στερούμεθα κάτι, στερούμεθα τη ζωή και τη δημιουργία. Αυτό πρέπει να καταλάβουμε».
Όσον αφορά στον τρόπο με τον οποίο έχουμε ανταποκριθεί ως κοινωνία στις νέες συνθήκες, με την πλειοψηφία να συμμορφώνεται στα μέτρα και τους περιορισμούς που έχουν επιβληθεί και μία πολύ μικρή μειοψηφία να συμπεριφέρεται, σαν να μην διαισθάνεται τη σοβαρότητα της κατάστασης, σημειώνει, ότι δεν έχει σημασία η σύγκριση. «Κι αυτός ο ένας που διαμαρτύρεται, έχει νόημα, γιατί μπορεί να φέρει τον θάνατο. Νόημα έχει ο ένας, ο οποίος μπορεί να χαλάσει την ισορροπία», λέει χαρακτηριστικά.
Ποιος μπορεί να «ζυγίσει» την επίδραση της νέας αυτής συνθήκης στην ψυχοσύνθεσή μας και ποιος μπορεί να προβλέψει, πώς θα βγούμε από αυτήν;
«Αυτό που συνέβη, είναι ότι είχαμε ξεχάσει, να ζούμε ως οικογένεια. Είχαμε ξεχάσει, να τρώμε μαζί, την ίδια ώρα στο ίδιο τραπέζι, λόγω του γεγονότος ότι έπρεπε ο καθένας να βγει για τη δουλειά του, να προλάβει το τρένο του, τα παιδιά έπρεπε να πάνε στο σχολείο. Κι έτσι ζούσαμε και ανεχόμασταν ο ένας τον άλλον. Τώρα, καλούμαστε, να ανακαλύψουμε νέες αξίες κι αυτό είναι θετικό», σημειώνει η Dr. Αντωνοπούλου.
«Αυτό που έχει καλλιεργηθεί μέσα μας είναι ο φόβος και δεν μπορούμε, να μεταφέρουμε τον φόβο, ώστε να πάρουμε θετικά μηνύματα. Οι κοινωνίες που θα βγούν από αυτήν την κρίση, θα είναι κοινωνίες με μετατραυματική εμπειρία στρες. Αυτή η μετατραυματική εμπειρία, κατά τον ορισμό της, συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος βιώνει τον θάνατο ή γίνεται μάρτυρας ενός γεγονότος που προκαλεί τον θάνατο. Ως εκ τούτου, υπό αυτές τις συνθήκες, όλες οι κοινωνίες, θα πρέπει να βγουν πολυτραυματισμένες. Οπότε, θα πρέπει να υπάρχει και η άλλη αντιμετώπιση, των ανθρώπων που θα βιώνουν την εξέλιξη της αδυναμίας τους από τον φόβο», καταλήγει.
* Η Dr. Χριστίνα Αντωνοπούλου, Ph.D., Επίκ. Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αθηνών, Δικαστηριακή Ψυχολόγος, Ψυχολόγος – Κοινωνιολόγος, ασχολείται επιστημονικά για περισσότερα από 40 χρόνια τόσο στην Ελλάδα όσο και στις Η.Π.Α. ως Δικαστηριακή Ψυχολόγος με θέματα σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, ενδοοικογενειακής βίας, θέματα βιασμού, PTSD (Μετατραυματική Διαταραχή του Στρες), ΔΕΠΥ (Διάσπαση Ελλειματικής Προσοχής, Υπερκινητικότητα), ανθρωποκτονίες, ψευδείς καταγγελίες κακοποίησης, παιδιά μάρτυρες στα δικαστήρια.
