Ο Μάης, που πιστεύεται ότι πήρε το όνομά του από τη μητέρα του Ερμή, τη Μαϊα, είναι ο μήνας που κορυφώνεται η άνοιξη, είναι ο μήνας της νιότης. Νέοι άνθρωποι, απανταχού γης, υποχρεώνουν την ιστορία να υποκλιθεί στο μεγαλείο της σκέψης τους.
Του Σπύρου Κουζινόπουλου
Νεανικές εξεγέρσεις ενάντια σε όσους παραλύουν δημοκρατικά ιδεώδη, ανθρώπινα δικαιώματα, κοινωνικές αξίες. Νεανική άρνηση και αμφισβήτηση της εξουσίας εκείνης που αγκυλώνει ιδεολογίες και κοκαλώνει τη σκέψη.
Δεμένος ο Μάης με τη Θεσσαλονίκη
Όμως, ο Μάης, είναι κατά ένα παράδοξο παιχνίδι της τύχης και της ιστορίας, στενά δεμένος με τη Θεσσαλονίκη.
Μάϊο μήνα, άρχισαν οι ζυμώσεις που οδήγησαν στη δημιουργία από τον Αβραάμ Μπεναρόγια, τον Αύγουστο του 1909, της «Σοσιαλιστικής Εργατικής Ομοσπονδίας Θεσσαλονίκης», η οποία έγινε ευρύτερα γνωστή ως Φεντερασιόν. Τα μέλη της, ήταν από πολλές εθνότητες στην πολυεθνική τότε Θεσσαλονίκη, καθώς συμμετείχαν στις ίδιες οργανώσεις Έλληνες, Τούρκοι, Εβραίοι, Αρμένιοι, Αρβανίτες και Ντονμέδες, οι Εβραίοι δηλαδή που τούρκεψαν. Οι επιπτώσεις της παρουσίας της στην οργάνωση του εργατικού κινήματος της Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια όλης της Ελλάδας, ήταν καταλυτικές.
Από τη λαοθάλασσα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης στις 9 Μαίου 1936
Η πολιτική δράση της, που κινούνταν στο πλαίσιο των αρχών της Β΄ Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ήταν κάτι το εντελώς καινούργιο για το συνδικαλιστικό κίνημα και την πολιτική ζωή. Οι δεσμοί που δημιούργησε με τις μάζες, η ίδρυση της Σοσιαλιστικής Νεολαίας στα 1910, εργατικής λέσχης, βιβλιοπωλείου και αργότερα καταναλωτικού συνεταιρισμού και συνεργατικού αρτοποιείου, ήταν ενέργειες με πολιτισμική σημασία για τη νεογέννητη εργατική τάξη, η οποία μόλις τότε συγκροτούσε τα πρότυπα της συμπεριφοράς της.
Ο Μάης του ΄36
Κορυφαίο γεγονός, ο «Μάης της Θεσσαλονίκης», όπως με χρυσά γράμματα γράφτηκε στις δέλτους της ιστορίας η εργατική εξέγερση του 1936, με τους 11 νεκρούς και τους εκατοντάδες τραυματίες. Ο Μάης του 1936, αδικαίωτος και ανερεύνητος, έχει περάσει στη σφαίρα του επαναστατικού μύθου, έγινε αγιογραφία του λαϊκού κινήματος και τραγούδι στα χείλη του λαού μας, μέσα από την ποιητική μνήμη του «Επιταφίου» του Γιάννη Ρίτσου και τη μουσική έμπνευση του Μίκη Θεοδωράκη.
Η μεγάλη λαϊκή εξέγερση που ακολούθησε τη σφαγή των απεργών και η κατάλυση επί δύο ημέρες των αρχών της πόλης, χρησιμοποιήθηκε μεθοδικά για τη δυσφήμηση του λαϊκού κινήματος από την άκρα Δεξιά και τον Ιωάννη Μεταξά, που οδήγησαν στη δικτατορία της 4ης Αυγούστου.
Απεργοί εργάτες Πρωτομαγιά
Η δολοφονία Πολκ
Ένα άλλο συγκλονιστικό γεγονός, που δέθηκε με την ιστοριογραφία της Θεσσαλονίκης, είναι η δολοφονία του αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ, στις 8 Μαϊου 1948, που παραμένει ακόμη ένα ιστορικό μυστήριο. Η στυγερή εκείνη δολοφονία του απεσταλμένου του αμερικανικού δικτύου CBS, στην κορύφωση του ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου, προκάλεσε πολλά ερωτήματα που παραμένουν ακόμη αναπάντητα αλλά και δημιούργησε το πλαίσιο για να στηθεί από νοσηρούς εγκεφάλους, όπως του διοικητή της Ασφάλειας, Μουσχουντή, μία απίστευτη σκευωρία σε βάρος του δημοσιογράφου Γρηγόρη Στακτόπουλου και της Αριστεράς. Ποιος είχε συμφέρον να δολοφονήσει τον Τζορτζ Πολκ, ειδικά στη Θεσσαλονίκη, λίγο πριν μεταβεί στο βουνό για να πάρει συνέντευξη από τον Μάρκο Βαφειάδη; Ένα αναπάντητο, εδώ και 71 χρόνια, μυστήριο.
Η δολοφονία Γρ. Λαμπράκη
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, μια άλλη δολοφονία, πάλι Μάϊο και πάλι στη Θεσσαλονίκη, συνταράσσει όχι μόνο την Ελλάδα αλλά ολόκληρη την φιλειρηνική ανθρωπότητα: Πρόκειται για τη δολοφονία από το παρακράτος, στις 22 Μαϊου 1963, του μαραθωνοδρόμου βουλευτή της Αριστεράς, Γρηγόρη Λαμπράκη. Η φοβερή αυτή πολιτική υπόθεση παραμένει ακόμη ανεξιχνίαστη. Δύο από τους φυσικούς αυτουργούς, πλήρωσαν όσο πλήρωσαν και όπως πλήρωσαν.
Οι υπόλοιποι έμειναν στο απυρόβλητο. Και τους ηθικούς αυτουργούς, ούτε που τους πλησίασε κανείς. Ποιοί ήταν αυτοί; Οι ξένοι; Το παλάτι; Η CIA; Οι σκοτεινοί μηχανισμοί που άλλοτε οργάνωναν τον ΙΔΕΑ, άλλοτε έστηναν προβοκάτσιες τύπου ΑΣΠΙΔΑ ή Γοργοπόταμου κι ετοίμαζαν το ακόμη πιο χοντρό τους παιχνίδι, τη δικτατορία; Η παροιμιώδης έκρηξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, «ποιός κυβερνά αυτό τον τόπο», ακούγεται ακόμη, και μετά το θάνατό του, μαστιγώνοντας όσους ευθύνονται που οι ηθικοί αυτουργοί παρέμειναν στο σκοτάδι.
Οι δολοφονίες Τσαρουχά-Χαλκίδη
Ένας ακόμη βουλευτής της αριστεράς, ο Γιώργης Τσαρουχάς, θα δολοφονηθεί πέντε χρόνια αργότερα, στις 9 Μαϊου 1968, στη διάρκεια της δικτατορίας, κάτω από φριχτά βασανιστήρια, από όργανα της χούντας, στο άντρο της ΚΥΠ, εντός του Γ΄ Σώματος Στρατού. Ήταν ο τελευταίος νεκρός στη λίστα, σε αυτό το μαρτυρολόγιο της Θεσσαλονίκης.
Εμφανή τα ίχνη βασανιστηρίων στο νεκρό Γιώργη Τσαρουχά
Μερικούς μήνες πριν, το Σεπτέμβριο του 1967, είχε προηγηθεί πάλι στη Θεσσαλονίκη η δολοφονία από τους εκτελεστές της δικτατορίας, του νεολαίου αγωνιστή του αριστερού και του αντιδικτατορικού κινήματος, Γιάννη Χαλκίδη. Μερικοί μόνο από τους δολοφόνους και των δύο, τιμωρήθηκαν με ελαφριές ποινές μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Οι περισσότεροι γλίτωσαν και, όσοι ζουν ακόμη, κυκλοφορούν ανάμεσά μας με τις ερινύες να τους καταδιώκουν για πάντα…
Βασική φωτό: Γρηγόρης Λαμπράκης/Αριστοτέλης Σαρρηκώστας αρχείο ΕΡΤ
