Βαθιά συγκίνηση και θλίψη προκαλεί η είδηση του θανάτου του 8χρονου Χρήστου, ο οποίος πάλεψε σκληρά στο νοσοκομείο για να κρατηθεί στη ζωή, ωστόσο, εν τέλει, δεν τα κατάφερε.
Ο μικρός μαχητής είχε διαγνωστεί με ραβδομυοσάρκωμα οφθαλμικού κόγχου και νοσηλευόταν στην ογκολογική μονάδα Παίδων, «Ελπίδα».
Η διάγνωση είχε γίνει το 2014 και όλα αυτά τα χρόνια ο μικρός ήρωας είχε υποτροπιάσει αρκετές φορές, είχε κάνει ισάριθμες χειρουργικές επεμβάσεις και είχε υποβληθεί σε δεκάδες χημειοθεραπείες.
Η πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Παιδιών με καρκίνο, «ΕΛΠΙΔΑ», Μαριάννα Βαρδινογιάννη, έγραψε το δικό της συγκινητικό μήνυμα στον μικρό αγωνιστή, ενώ, με δική της πρωτοβουλία, θα δωριστεί μια παιδική χαρά στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τα Καβάσιλα.
Τι είναι το ραβδομυοσάρκωμα οφθαλμικού κόγχου
Το ραβδομυοσάρκωμα είναι η πιο συχνή πρωτοπαθής κακοήθης πάθηση του κόγχου στα παιδιά. Αυτές οι καταστροφικές βλάβες εμφανίζονται συνήθως σε παιδιά μικρότερα των 2 ετών ή μεγαλύτερα των 6 ετών και έχουν μια προτίμηση για τον άνω ρινικό κόγχο.
Δεδομένου ότι ο κόγχος είναι μια σχετικά μικρή ανατομική περιοχή με ελάχιστο πλεονάζων χώρο, βλάβες που καταλαμβάνουν χώρο οι οποίες αυξάνουν τον όγκο του κόγχου μπορεί να οδηγήσουν σε πρόπτωση του βολβού (εξόφθαλμος) και μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά την οπτική λειτουργία και την λειτουργία των μυών που κινούν το μάτι. Επομένως, οι όγκοι του κόγχου μπορούν να προκαλέσουν διπλωπία, μείωση ή ακόμη και απώλεια της όρασης.
Το μήνυμα της Μαριάννας Βαρδινογιάννη:
«Κάθε φορά που σε συναντούσα έτρεχες στην αγκαλιά μου. Με υποδεχόσουν με το πιο φωτεινό σου χαμόγελο δείχνοντας μου την αγάπη σου. Καθόμασταν μαζί και μου ψιθύριζες στο αυτί τα μυστικά σου. Τι δώρο περιμένεις από τον Άη Βασίλη, ποιο παιχνίδι σου αρέσει περισσότερο, κάποιες φορές ακόμα και την τελευταία σου σκανταλιά.
Η δύναμή σου να ξεπερνάς όλες τις δυσκολίες με έναν τρόπο μοναδικό είχε διαψεύσει ακόμα και τους ίδιους τους γιατρούς. Και οι στιγμές αυτές ήταν πολλές. Γιατί για 5 ολόκληρα χρόνια πάλεψες σαν αληθινός ήρωας. Κάθε φορά και ένα νέο εμπόδιο. Κάθε φορά και ένας νέος αγώνας.
«Εγώ δεν θα πεθάνω. Θα το νικήσω» μου είπες πριν από ένα μήνα όταν τα πράγματα ήταν πια πολύ δύσκολα. Και το πίστεψα γιατί στα μάτια μου ήσουν ένας πραγματικός ήρωας. Και ακόμα και αν έφυγες, είσαι νικητής για όλους μας: για τους γιατρούς σου, για τους νοσηλευτές, τους ανθρώπους του Ξενώνα και για τους ανθρώπους της «ΕΛΠΙΔΑΣ».
Στο σπίτι σου στη Γαστούνη, όπου επέστρεφες όταν ένιωθες καλύτερα, όλοι μιλούν για το χιούμορ και το χαμόγελό σου. Στο δεύτερο σπίτι σου, στον Ξενώνα της ΕΛΠΙΔΑΣ, που πέρασες πέντε ολόκληρα χρόνια κανείς δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει την απουσία σου.
Γιατί στο βλέμμα σου είδαμε όλοι την ΕΛΠΙΔΑ. Ο αγώνας σου απέναντι σε έναν σκληρό εχθρό συμβολίζει για εμένα τον αγώνα κάθε παιδιού και κάθε οικογένειας απέναντι στον καρκίνο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί μας δίδαξες το πιο σπουδαίο μάθημα: πως ποτέ δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω. Αυτό έκανες μέχρι την τελευταία στιγμή.
Εκφράζω την αγάπη μου και την λύπη μου την μητέρα σου Έρη, που στάθηκε όλα αυτά τα χρόνια ακούραστα στο πλευρό σου, χωρίς ποτέ να δυσανασχετήσει, χωρίς ποτέ να ρωτήσει γιατί σε εμένα, χωρίς ποτέ να πει κουράστηκα. Κρατώ μέσα στην καρδιά μου το χαμόγελο και τη ζεστασιά της ψυχής της.
Στον πατέρα σου, τον Παναγιώτη, ο οποίος ήταν ο βράχος ολόκληρης της οικογένειας σε αυτό το δύσκολο μονοπάτι .
Και στην αδελφούλα σου Βανέσσα που ξέρω πως πάντοτε θα σε έχει στην καρδιά της.
Αγαπημένε μου Χρήστο. Ήσουν μόλις 3 ετών όταν πρωτοαρρώστησες.
Σε κάθε μας συνάντηση σε ρωτούσα τι δώρο θέλεις να σου φέρω. Τώρα, που δεν είσαι πια κοντά μας να μου απαντήσεις, διάλεξα εγώ ένα δώρο για εσένα: μια παιδική χαρά κοντά στο σπίτι σου.
Μια παιδική χαρά για όλες τις ώρες που δεν πρόλαβες να παίξεις. Μια παιδική χαρά που πάντοτε θα συμβολίζει την χαρά των παιδιών και την ελπίδα τους για ζωή.
Να πας στο καλό φίλε μου. Παίρνεις μαζί σου ένα κομμάτι από την καρδιά μου. Θα είσαι για πάντα ο μικρός μου άγγελος».
