Είναι σαφές πως το δεύτερο κύμα της πανδημίας και το νέο πανελλαδικό λουκέτο που επιβάλλεται εκ των συνθηκών, έφερε στο δημόσιο διάλογο το θέμα περί της επάρκειας των κυβερνητικών μέτρων. Η προσπάθεια από την αξιωματική αντιπολίτευση είναι ξεκάθαρη.
Στόχος, η πλήρης αποδόμηση της κυβέρνησης και η επίθεση προσωπικά στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η αμφισβήτηση του υγειονομικού success story της πατρίδας μας, κατά τον Αλέξη Τσιπρα και τους συνεργάτες του, οδηγεί σε απομείωση πολιτικού κεφαλαίου για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό. Τί κι αν έχουν προσληφθεί 7.000 γιατροί και νοσηλευτές κι ακολουθούν κι άλλοι; τί κι αν έχει κτιστεί ένα πρωτόγνωρο κράτος εκτάκτου ανάγκης μέσα σε οκτώ μόλις μήνες, που όμοιο του ποτέ δεν είχε η Ελλάδα; Τί κι αν η χώρα μας δίνει το 6% του ΑΕΠ της σε μέτρα ανακούφισης όταν ο μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι στο 4%; Τί κι αν αυξήθηκαν κατά 200 τα λεωφορεία στους δρόμους ή δόθηκαν 150 εκατ. ευρώ στις ρημαγμένες από τον ΣΥΡΙΖΑ συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης; Τί κι αν προσλήφθηκαν εκπαιδευτικοί; Τί κι αν η αποζημίωση ανά εργαζόμενο έφθασε στα 800 ευρώ από 534 ευρώ; Τί κι αν οι ΜΕΘ αυξήθηκαν αλματωδώς σε λίγους μόλις μήνες;
Για τον Αλέξη Τσίπρα τίποτε είναι αρκετό. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι το «αφήγημα» του.
Σε όλη όμως αυτή την αρχιτεκτονική της “αποτυχίας” που στήνεται, υπάρχουν πολλά εμπόδια. Κατ’ αρχήν, το θέμα είναι ποιος μιλάει και ποιος ασκεί κριτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ στα τέσσερα και πλέον χρόνια διακυβέρνησης του διαχειρίστηκε κρίσεις όπως αυτές στο Μάτι και τη Μάνδρα. Και στις δύο αυτές κρίσεις απέτυχε παταγωδώς. Απέτυχε οργανωτικά, απέτυχε στο πεδίο εξασφάλισης της ανθρώπινης ζωής και της περιουσίας, απέτυχε όμως και ηθικά όταν βλέπαμε να παίζεται ένα θέατρο σε μια στιγμή απώλειας ζωών από υπουργούς και στελέχη ή όταν αποκαλύπτονται λίγα χρόνια μετά απίστευτα ηχητικά ντοκουμέντα που καταδεικνύουν την ανικανότητα της τότε δημόσιας διοίκησης.
Το δεύτερο πρόβλημα σε αυτή την καταστροφολογική αρχιτεκτονική έχει να κάνει με το μήνυμα που εκπέμπει. Μπορεί κάποιοι να αντιδρούν και να δυσφορούν από τα νέα μέτρα. Η μεγάλη όμως πλειοψηφία του κόσμου γνωρίζει πως το θέμα της πανδημίας είναι παγκόσμιο. Ξέρει πως εκτός από το Κράτος, ευθύνη έχει και το άτομο. Γνωρίζει ο καθένας από εμάς πως έχει υπάρξει μια τεράστια προσπάθεια απέναντι σε έναν ύπουλο κι αόρατο εχθρό. Ο μέσος πολίτης σε αντίθεση με όσους χρησιμοποίησαν το ψέμα σε άλλες κρίσεις, αναγνωρίζει στον Κυριάκο Μητσοτάκη πως από την αρχή είπε την αλήθεια. Από το διάγγελμα του στη λήξη του πρώτου λουκέτου, ο πρωθυπουργός είχε τονίσει πως πρέπει να είμαστε όλοι προσεκτικοί και πως αν επιδημιολογικά υπάρξει ξανά ανάγκη θα πρέπει εκ νέου να παρθούν μέτρα.
Κανένας λοιπόν δεν αιφνιδιάστηκε. Σε κανέναν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ωραιοποίησε την κατάσταση.
Τρίτο πρόβλημα κατά όσων μιλάνε για αποτυχία της κυβέρνησης, είναι το γεγονός πως επιδημιολογικά η χώρα ακόμα αντέχει. Σαφώς υπάρχουν προβλήματα. Σαφώς το σύστημα υγείας πιέζεται. Όμως η κυβέρνηση δεν έδρασε ούτε στο “και ένα” ούτε στο “παρά ένα”. Επιλογή ήταν η χώρα να κλείσει αρκετά νωρίτερα. Οι ΜΕΘ κρατάνε άμυνα. Νέες ΜΕΘ και γιατροί μπαίνουν στη μάχη. Τα τεστ έχουν εικοσαπλιαστεί. Ναι. Η ταχύτητα μετάδοσης του ιού άλλαξε. Όμως δεν είναι αυτό ένα ελληνικό φαινόμενο. Το ίδιο συνέβη στο Βέλγιο όπου από 1.700 κρούσματα την 1η Οκτώβρη, στο τέλος του μήνα έφθασαν στα 17.500 κρούσματα. Άλλες χώρες είναι σε πολύ χειρότερη από τη δική μας κατάσταση.
Ας το κάνουμε σαφές λοιπόν. Το πολιτικό και κοινωνικό ταμείο της κρίσης θα γίνει αργότερα. Κάποιοι μπορεί να βιάζονται να βγάλουν συμπεράσματα, όπως το έχουν κάνει κατ’ εξακολούθηση στο παρελθόν. Όμως πολύ σοφά λέει ο λαός μας πως “όποιος βιάζεται σκοντάφτει”. Η χώρα βρίσκεται σε υγειονομικό πόλεμο διαρκείας. Μέχρι στιγμής έχουμε δώσει πολλές μάχες, κυρίως με επιτυχία. Μην προτρέχουν λοιπόν ορισμένοι για μικροπολιτικούς λόγους να πετροβολίσουν όσα ο ελληνικός λαός με την κυβέρνηση έκτισαν.
(Ο Δημήτρης Μαρκόπουλος είναι βουλευτής Β’ Πειραιώς με τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ)
