Μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου Ελλάδος το 1970, ο Παναθηναϊκός κλήθηκε την επόμενη σεζόν να εκπροσωπήσει την χώρα στο Κύπελλο πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης (γνωστό σήμερα ως Champions League). Η ομάδα των «πρασίνων» διέγραψε μία εξαιρετική πορεία μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης που έγινε σαν σήμερα το 1971. Η διαδρομή μέχρι τον τελικό στο γήπεδο του Γούμπλεϊ ήταν δύσκολη αλλά κατάφερε να ξεπεράσει τα εμπόδια των Ζενές Ες, Σλόβαν Μπρατισλάβας, Έβερτον και Ερυθρού Αστέρα. Ο Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ, όμως ήταν η ομάδα που τον πλήγωσε στον τελικό κερδίζοντας με 2-0. Ο Παναθηναϊκός παραμένει μέχρι και σήμερα η μοναδική ομάδα που έχει φτάσει τόσο ψηλά στην διοργάνωση.
Όλα ξεκίνησαν όταν ο Λάκης Πετρόπουλος έφυγε από τον πάγκο του «τριφυλλιού» και την θέση του πήρε ο θρύλος του ουγγρικού ποδοσφαίρου, Φέρεντς Πούσκας. Ο καλπάζων συνταγματάρχης, όπως ήταν το προσωνύμιό του κατάφερε να διαμορφώσει την ομάδα που δύσκολα θα μπορούσαν να κερδίσουν οι αντίπαλοι και είχε πολύ μεγάλη επιρροή στην ψυχολογία των παικτών του. Η ομάδα του αποτελούνταν από τους Οικονομόπουλος, Τομαράς, Σούρπης, Καμάρας, Βλάχος, Ελευθεράκης, Καψής, Δομάζος, Φυλακούρης, Γραμμός, Αντωνιάδης, Γονιός, Δελιγιάννης, Χατζηανδρέου, Καλλιγέρης, Αθανασόπουλος και Κωσταντίνου.
Το ταξίδι προς το Γουέμπλεϊ όμως ξεκίνησε από το Λουξεμβούργο και πιο συγκεκριμένα την πόλη Ες, στην οποία βρισκόταν η ομάδα Ες την οποία κέρδισε με 2-1 και σκόρερ τους Αντωνιάδη και Ελευθεράκη. Ο επαναληπτικός αγώνας στην Αθήνα ήταν «περίπατος» για τον ΠΑΟ καθώς επιβλήθηκε με 5-0, ενώ ο Αντωνιάδης σημείωσε 4 εξ αυτών.
Επόμενος αντίπαλος για την ομάδα του Μίμη Δομάζου ήταν η Σλόβαν Μπρατισλάβας, ομάδα από την Τσεχοσλοβακία η οποία την προηγούμενη χρονιά είχε κατακτήσει το Κύπελλο Κυπελλούχων. Το πρώτο παιχνίδι γίνεται στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και ο Παναθηναϊκός επιβάλλεται στον αντίπαλο με 3-0 μα τους Δομάζος, Αντωνιάδης και Δεληγιάννης να γίνονται οι ήρωες του συλλόγου. Στο εκτός έδρας παιχνίδι η Σλόβαν Μπρατισλάβας θα κερδίσει με 2-1, όμως το σκορ δεν είναι αρκετό για να περάσει στην φάση των «8».
Η αγγλική Έβερτον βρέθηκε στον δρόμο του ΠΑΟ και ο αγώνας στο Ηνωμένο Βασίλειο έληξε ισόπαλος 1-1 με τα «ζαχαρωτά» να σκοράρουν στο τελευταίο λεπτό του αγώνα. Το επαναληπτικό παιχνίδι στην έδρα των «πρασίνων» είχε πολλές ευκαιρίες αλλά κανένα γκολ, γεγονός που ωφέλησε την ομάδα να περάσει στον ημιτελικό λόγω του εκτός έδρας γκολ που είχε βάλει ο Αντωνιάδης.
Η μεγαλύτερη ήττα του συλλόγου στην διοργάνωση ήρθε από τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι με 4-1, με τον Παναθηναϊκό να «φορτώνεται» ψυχολογικά για τον αγώνα στην «Λεωφόρο». Ο εμπνευστής και προπονητής της ομάδας Φέρενς Πούσκας, έκανε τους παίκτες να πιστέψουν στις δυνατότητές τους και η αναμέτρηση της 28ης Απριλίου 1971 πήρε διαστάσεις τελικού. Με τα γκολ του Αντωνιάδη και την «έφοδο» του Αριστείδη Καμάρα στην περιοχή του Ντουίκοβιτς στο 64’ έδωσαν στον ΠΑΟ το πολυπόθητο εισιτήριο για τον τελικό. Ο Κώστας Ελευθεράκης είχε πει: «Ο όρκος που είχαμε κάνει στο δωμάτιο του Δομάζου, μας είχε κάνει θηρία. Και πιο πολύ πεισμώσαμε, όταν είδαμε τυπωμένα φέιγ-βολάν των γιουγκοσλάβων, που έγραφαν: Τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών: Ερυθρός Αστέρας – Άγιαξ».
«Φεύγω από το σπίτι μου το πατρικό, έχω στο Λονδίνο μια δουλειά…» τραγουδούσαν οι φίλαθλοι του παναθηναϊκού στον ρυθμό του «Ob la di, ob-la-da» των Beatles, με τα όνειρα για την κατάκτηση του τροπαίου να φουντώνουν όσο πλησίαζε ο τελικός.
Ο αντίπαλός του ήταν ο Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ και των Στούι, Βάσοβιτς, Σουρμπίρ, Χουλσόφ, Κρολ, Χάαν, Μιούρεν, Νέεσκενς, Κάιζερ και Βαν Ντάικ που θα κατακτούσε τρία συνεχόμενα Κύπελλα πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης (από το 1971 έως το 1973). Ο προπονητής των Ολλανδών, Ρίνους Μίχελς, είχε στα χέρια του μερικούς από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές στην διοργάνωση και τους αξιοποίησε στο έπακρο προκειμένου να κατακτήσει τον τίτλο.
Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε, όμως η κλάση των Ολλανδών και το Total Football που έπαιζαν τους έκανε να προηγηθούν στο σκορ με τον Φαν Ντάικ στο 5ο λεπτό, ενώ η συνεχής πίεσή τους οδήγησε τον Καψή στο 85’ να βάλει αυτογκόλ διαμορφώνοντας το τελικό 2-0.
Παρά την ήττα η περιφάνεια ήταν μεγάλη και αυτό φαίνεται στα λόγια του αρχηγού, Μίμη Δομάζου: «Παρότι δεν σηκώσαμε το Κύπελλο, νιώσαμε όλοι υπερήφανοι. Είχαμε πετύχει έναν άθλο. Το όνομα της χώρας μας ακούστηκε σε όλη τη Γη. Μακάρι να ξαναβρεθεί κι άλλη ελληνική ομάδα, να πετύχει αυτό τον θρίαμβο».
